مهدی ما و مهدی فاطمه !
-----------------------------------------------------------------------------
عید نیمه شعبان امسال هم با وجود اینکه بسیاری از مراجع فردایش را 15 شعبان اعلام کرده بودند به هر ترتیب گذشت.
داخل پرانتر باید عرض کنم احتمالا ماه رمضان هم یک روز تاخیر دارد. البته این یک احتمال است!
آن روز، روز خوشحالی مومنان بود.
نیمه شعبان بخودی خود مقدس و مبارک است. و تولد صاحب الامر ما در این روز آن را به نهایت قداست رسانده.
اعمال بسیاری برای شب و روزش سفارش شده که نمیدانم آنها که مراسم و جشن میگیرند میرسند انجامش دهند یا خیر. آرزویم این است که همه توفیق انجام آن اعمال را داشته باشیم.
در این روز همه دوست داریم خوشحال باشیم و سربازی خود را نسبت به امام زمان علیه السلام اظهار نماییم. و معمولا این کار را با مراسمی چون چراغانی کردن و جشن های تولد و ... نشان میدهم.
نمیدانم اما تا همین حالا که در حال نوشتن این متن هستم، این کارها را امام زمانی نمیبینم. او از ما چیز دیگری میخواهد نه روشن کردن چند لامپ! احوالات آنان که خدمت حضرت مشرف شده اند را که آدم مطالعه میکند به نتایج دیگری میرسد. انتظاراتی که آن امام از ما میخواهم انگار چیز دیگری است!! نمیدانم اما فکر میکنم هزینه این جشنها اگر صرف بالا رفتن فرهنگ عشورایی و مهدوی مردم شود بهتر است. این زحمتی که مردم برای این روز میکشند، برای سفارشات دین صرف شود بهتر است.
من خودم هم در مجالس شادیی که برای ائمه علیهم السلام برگزار میشده و در آن آواز میخواندند حضور داشته ام و مانند مردم به زدن دست و شادی های عمومی میرداختم. اما راستش را بخواهید همین الان که یاد آن روزها می افتادم خجالت میکشم. ایشان امام هستند، واسطه ی فیض!!! امری که حتی درک آن هم برای من ممکن نیست! چرا ما برای چنین بزرگواری مانند کودک خانه مان جشن تولد میگیریم؟
جشن تولدی که (تا آنجا که من میدانم) یک فرهنگ وارداتی از غرب است.
منظورم این نیست که سال روز تولد نداشته باشیم. جشن تولد به معنای امروزی اش را میگویم!
کف زدن در این روزها و به طور کلی در هر مراسمی یک امر خوبی نیست. بسیاری از فقها آن را حرام میدانند! و این یک حکم است مانند تمام احکام فقهی ما. ما اعتقاد داریم که در مجلسی که نام ائمه علیهم السلام به زبان میاید آن بزرگواران حضور دارند. به نظر شما کف زدن من مقابل ائمه علیهم السلام چه نمایی دارد؟
اصلا بیایید کمی چشمانمان را ببندیم و از دور کف زدن خودمان را تصور کنیم. فکر میکنم کمی خجالت دارد!
ادب حضور، اجازه این نوع رفتار را نمیدهد. من فکر میکنم ما مهدی فاطمه را رها کرده ایم و به مهدی خودمان چسبیده ایم. مهدی-ی که نعوذبالله با جشن تولد گرفتن و کف زدن در آن جشن و روشن کردن چند تا چراغ رنگی خوشحال میشود. مهدی-ی که نعوذبالله با مداحی های عجیب و غریب ریتمیک و راه بندانهای خیابانی برای بخش یک لیوان شربت خوشحال میشود.
اما مهدی دیگری هم هست. مهدی-ی که ظهور نمیکند جز برای پروراندن انسان به آن سویی که خدا میخواد. مهدی-ی که ظهور میکند تا سنت جد بزرگوارش، رسول الله را اجرا نماید. و مقام ولایت را برای انسانها محقق نماید.
مهدی فاطمه پس از ظهور حتی مسجدهای دنیا زده و زیبا را خراب میکند تا تمام مسجدها بشوند مانند مسجد نبی-ی که پیامبر در آن نماز اقامه میفرمودند، تا بشوند مسجد کوفه ای که امیر در آن نماز میگزاردند.
آری چه متضاد!!
مهدی میاید و دینی می آورد که همه می گویند دین این مرد، دین جدیدی است!
سلام بر شما ای مهدی فاطمه